روزی روزگاری درختی بود…

---

و

او پسر کوچولویی

را

دوست می‌داشت.

---

پسرک

هر روز می‌امد

---

برگ‌هایش

را

جمع

می‌کرد

---

از آن‌ها

تاج می‌ساخت

و شاه جنگل می‌شد.

---

از تنه‌اش بالا می‌رفت.

---

از شاخه‌هایش آویزان می‌شد و تاب می‌خورد

---

و سیب می‌خورد

---

با هم

قایم‌باشک بازی می‌کردند

---

پسرک

هروقت خسته می‌شد

زیر سایه‌اش

می‌خوابید

---

او درخت را دوست می‌داشت…

---

خیلی زیاد.

---

و درخت خو‌ش‌حال بود.

---

اما زمان می‌گذشت

---

پسرک بزرگ می‌شد

---

و درخت اغلب تنها بود.

---

تا یک روز پسرک نزد درخت آمد.

درخت گفت: بیا پسر، از تنه‌ام

بالا بیا و با شاخه‌هایم تاب بخور،

سیب بخور و در سایه‌ام بازی کن

و خوشحال باش.

پسرک گفت: من دیگر بزرگ

شده‌ام. بالا رفتن و بازی کردن

کار من نیست.

می‌خواهم چیز بخرم و سرگرمی

داشته باشم.

من به پول احتایج دارم.

می‌توانی کمی پول به من بدهی؟

درخت گفت: متاسفم، من پولی

ندارم.

من تنها برگ و سیب دارم.

سیب‌هایم را به شهر ببر و بفروش.

آن وقت پول خواهی‌داشت

و خوش‌حال خواهی‌شد.

---

پسرک

از درخت بالا رفت،

سیب‌ها را چید

و برداشت و رفت.

---

و درخت خوش‌حال بود.

---

اما پسرک دیگر

تا مدت ها باز نگشت…

و درخت غم‌گین بود.

تا یک روز

پسرک برگشت،

درخت از شادی تکان خورد

و گفت: بیا پسر، از تنه‌ام بالا بیا

با شاخه‌هایم تاب بخور

و خوش‌حال باش.

---

پسرک گفت: آن‌قدر گرفتارم که فرصت

بالا رفتن از درخت را ندارم،

زن و بچه می‌خواهم

و به خانه احتیاج دارم.

می‌توانی به‌من خانه بدهی؟

درخت گفت: من خانه‌ای ندارم،

خانه‌ی من جنگل است،

ولی تو می‌توانی شاخه‌هایم را ببُری

و برای خود خانه‌ای بسازی

و خوشحال باشی.

---

آن‌وقت

پسرک شاخه‌هایش را برید

و بُرد

تا برای خود خانه‌ای بسازد.

---

و درخت خوش‌حال بود.

---

اما پسرک دیگر تا مدت‌ها باز نگشت

و وقتی برگشت، درخت چنان خوشحال شد

که زبانش بند آمد.

با این‌حال و به زحمت و زمزمه کنان گفت:

بیا پسر، بیا و بازی کن.

پسرک گفت:

دیگر آن‌قدر پیر و افسرده شده‌ام

که نمی‌توانم بازی کنم.

قایقی می‌خواهم

که مرا از این‌جا

به جایی دور ببرد.

می‌توانی به من قایقی بدهی؟

---

درخت گفت: تنه‌ام را قطع کن

و برای خود قایقی بساز،

آن‌وقت می‌توانی با قیقت از اینجا

دور شوی…

و خوش‌حال باشی.

---

پسر تنه‌ی درخت را قطع کرد،

---

قایقی ساخت و سوار بر آن از آن‌جا دور شد

---

و درخت خوش‌حال بود…

---

اما نه به‌راستی

---

پس از زمانی دراز

پسرک بار دیگر بازگشت

درخت گفت: پسر، متاسفم،

متاسفم که چیزی ندارم به تو بدهم…

---

دیگر سیبی برایم نمانده.

پسرک گفت: دندان‌های من دیگر

به درد سیب خوردن نمی‌خورد.

درخت‌ گفت:

شاخه‌ای ندارم

که با آن تاب بخوری…

پسرک گفت: آن‌قدر پیر شده‌ام

که نمی‌توانم با شاخه‌هایت تاب

بخورم.

درخت گفت: دیگر تنه‌ای ندارم

که از آن بالا بروی…

پسرک گفت: آن قدر خسته‌ام که

نمی‌توانم بالا بروم.

درخت آهی کشید و گفت:

افسوس! ای‌کاش می‌توانستم

چیزی به‌تو بدهم…

اما چیزی برایم نمانده‌است. من حالا

یک کنده‌ی پیرم و بس. متاسفم…

---

پسرک گفت:

من دیگر به چیز زیادی احتیاج ندارم،

بسیار خسته‌ام.

فقط جایی برای نشستن و آسودن

می‌خواهم. همین.

درخت گفت: بسیار خوب،

و تا آنجا که می‌توانست.

خود را بالا کشید.

بسیار خوب. یک کنده‌ی پیر بدرد

نشستن و آسودن که می‌خورد.

بیا پسر، بیا بنشین.

بنشین و استراحت کن.

پسرک چنان کرد.

---

و درخت خوش‌حال بود.

---

پایان

---

---

پی‌نوشت اول: این مطلب را به این دلیل نوشتم که احساس کردم نزدیک‌ترین نوشته به حال احساسی من است.

پی‌نوشت دوم: فصل امتحانات شروع شده! احتمالا تا ماه آینده مطلبی نمی‌دهم(این درباره‌ی خودم است و ممکن است تا ماه آینده باز‌هم مطلب بدهم)

پی‌نوشت سوم: این متن را خودم تایپ کردم چون متن موجود در منابع فارسی مقداری اضافه و حذف داشت.

پی‌نوشت چهارم: دلیل اینکه این نوشته نزدیک‌ترین نوشته به حال احساسی من است را اگر دوست دارید بدانید خودتان باید متوجه شوید.