همه‌ی نوشته‌های احمدعلی شفیعی

لینک دانلود نصب‌کننده‌ی آفلاین Spotify

این نوشته احتمالا بیش‌تر کاربرد شخصی خواهد داشت ولی خوب… شاید به درد یکی دیگه هم بخوره.

همون‌طور که می‌دونید لینک دانلود که توی سایت اسپاتیفای هست صرفا یه Downloader رو دانلود می‌کنه و اون دانلودر هم با سرعت مناسبی فایل اصلی رو دانلود نمی‌کنم. (مطمئن نیستم ولی فکر کنم اون دانلود رو باید به قندشکن باز می‌کردید چون ایران تحریم بود)

برای همین مشکلات، با کمک نرم‌افزار Feedler، لینک دانلود اصلی رو پیدا کردم: http://download.spotify.com/SpotifyFullSetup.exe

البته احتمالا این لینک رو هم نتونید با آی‌پی ایران دانلود کنید. ولی تا جایی که یادمه سایت Dev-Host می‌تونه از اینترنت هم براتون فایل دانلود کنه و توی فضایی که دارید بریزه.

خوش باشید ;)

به گنجور کمک کنید که خروجی OCRش رو تایید کنه

به قول جادی وب فارسی جاییه که ما باید از همدیگه حمایت کنیم و با این‌کار هم پیش‌رفت می‌کنیم.

احتمالا خیلی‌هاتون می‌دونید که گنجور چیه: شرکت/گروه/افرادی هستند که می‌خوان دسترسی آزاد به ادبیات فارسی رو در اختیار همه قرار بدن. برای ویندوز و اندروید (آی‌او‌اس رو مطمئن نیستم) نرم‌افزار رسمی دارن و برای ویندوزفون هم مهدی گنجینه رو نوشته (خیر سرش قرار بوده معرفیش کنه تو دو برنامه‌نویس :|)‌ که از دیتابیس گنجور استفاده می‌کنه.

فرآیند دیجیتالی کردن محتوا هم به این شکله که کتاب‌ها رو اسکن می‌کنه و با یک نرم‌افزار OCR اون‌ها رو به متن تبدیل می‌کنه. برای تایید نهایی خروجی OCR اما نیاز به نیروی انسانی هست (چون کامپیوترها ۱۰۰درصد قابل اطمینان نیستن در این زمینه‌ها) و برای این‌کار هم گنجور توی یکی از زیردامنه‌هاش، صفحه‌ای رو درست کرده که توی اون کاربرا خروجی OCR رو با متن تطبیق می‌دن یا ویرایشش می‌کنن و احتمالا برای جلوگیری از کرم ریختن بعضیا، یک خروجی رو به چند نفر می‌ده که بررسی کنن.

حالا شما هم می‌تونید توی این کار به گنجور کمک کنید. کافیه هر روز چند دقیقه وقت بذارید، برید توی این سایت و خروجی‌ها رو بررسی کنید.

غیر از دسترسی رایگان و آزاد به ادبیات فارسی یه کاربرد دیگه هم به ذهنم رسید: یه دیتابیس از کلمات فارسی و کلی کار آماری که می‌شه روی اون انجام داد. مثلا این‌که توی قرن پنجم از چه کلماتی بیش‌تر استفاده می‌شده و یا مثلا (با یک‌سری کار پیچیده‌تر) بفهمیم که ساختار افعال چجوری بوده اون زمان.

دیتابیس کلمات فارسی هم که خودمون می‌دونیم که کلی کاربرد داره توی برنامه‌های تصحیح و ویرایشگرها و توی کیبوردهای گوشی‌های هوشمند.

نژاد پرستی فقط در باره‌ی رنگ پوست نیست

فکر می‌کنم همه‌مون با واژه‌ی نژادپرستی و احتمالا بار منفی‌ش آشنایی داریم. مثل همیشه بزارید اول ببینیم ویکی‌پدیا راجع به نژادپرستی چی بهمون می‌گه:

تبعیض نژادی یا نژادپرستی، به تعریف بسیار ساده، هردو نوع از پیش‌داوری و تبعیض است که متمرکز بر تفاوت‌های نژادی حاصل از تفاوت‌های ظاهریِ جسمی/فزیکی است. به گونهٔ نمونه، چون سفید بودن نشانهٔ برتری است و من سفیدم و تو سفید نیستی، پس من از تو برترم.

مطمئنا چیزی که من این‌جا می‌خوام ازش حرف‌بزن نقد برده‌داری آمریکا نیست. چون دوران‌ش گذشته و الان سطح درک‌مون یه‌ذره اومده بالاتر و تا حدی از سیاه‌پوست‌ها به برابری نژادی رسیدن. (خیلی فیلم‌ها هستند که می‌تونن نگاه اسف‌بار مردم اون موقع به سیاه‌پوست‌ها رو توشون ببینید. مثلا Django Unchained یا Lincoln) ولی اگه توی تعریف دقیق‌تر بشیم هنوز هم کلی نژادپرستی اطراف‌مون می‌بینیم.

همون‌طور که کتاب تفکر زائد می‌گه، ما انسان‌ها یاد گرفتیم به هر پدیده‌ای با پیش‌داوری خاصی نگاه کنیم. مثلا اگر من به شما دروغ بگویم یک آدم رزل دروغ‌گوی کثیف‌ام ولی اگر ریش‌سفید محله‌تون دروغ بگه قطعا و یقینا و مطمئنا دلیل خیلی مستحکمی برای این کار داشته. ولی حقیقت اینه که خدا نگفته دروغ نگید مگر در این شرایط و بنابراین جفت‌مون کار اشتباهی کردیم و بدون توجه به پیشینه‌ی قبلی (که در مورد من احتمالا پیشینه‌ی قبلی‌ای وجود نداره ولی برای اون آقای ریش‌سفید پیشینه‌ی خیلی خوبی وجود داره) باید به موضوع نگاه بشه.

خوب، این چه ربطی به نژادپرستی داره؟ خوب این موضوع دقیقا نژادپرستیه! فقط این‌بار ما بجای این‌که به رنگ پوست فرد نگاه کنیم داریم به پرونده‌ش نگاه می‌کنیم و بر اساس اون قضاوت می‌کنیم.

شاید بگید که در صورت وقوع یک حادثه، به کسی مضنون می‌شیم که پیشینه‌ی قبلی داشته باشه ولی این موضوع کاملا فرق می‌کنه با این‌که «اگه کسی که فکر می‌کنم آدم خوبیه یه کار بد بکنه، من توجیه‌ش می‌کنم ولی اگه یکی که نمی‌شناسم همون‌کار رو بکنه؛ پس احتمالا اون آدم بدیه!» خیلی خیلی فرق داره!

متاسفانه این نگاه چیزی نیست که به این راحتی‌ها بشه از بین‌ش برد ولی می‌شه تلاش کرد که این نگاه توی قضاوت‌ها و رفتارمون تاثیر نذاره. درسته اولش کار سختیه، ولی قبلا هم گفتم. زندگی کلا سخته و اگه می‌خوایم درست زندگیم کنیم باید با سختی‌هاش کنار بیایم.

در ادامه این نگاه صرفا به دیگران محدود نمی‌شه، بلکه به خودمون هم ربط پیدا می‌کنه. وقتی کار غلطی انجام می‌دیم و می‌دونیم که اون کار غلطه (مثلا توی خیابون با محدودیت سرعت ۶۰ کیلومتر بر ساعت، با سرعت ۱۰۰تا حرکت می‌کنیم!) شروع می‌کنیم به توجیه کردن رفتار غلط‌مون. در واقع پرونده‌ی گذشته‌مون رو باز می‌کنیم و شروع می‌کنیم هر موضوعی رو به کار غلط‌مون ربط بدیم تا از زیر بار گناه‌ش فرار کنیم. البته بعد از یه مدت هم به توجیه‌هامون و هم به اون بار گناه عادت می‌کنیم و دیگه اذیت‌مون نمی‌کنن!

لینک‌های مرتبط (که حتما توصیه می‌کنم بخونیدشون!) :اخلاقیات بیچاره رو انگول نکنیم دوستان – تجاوز گروهی به اخلاقیات

معرفی آلبوم: وکاپلا ۱ و ۲

گروه تهران یه گروهه که موسیقی رو بدون ساز اجرا می‌کنه. یعنی با دهن‌شون تون‌های مختلف رو می‌سازن و واقعا موسیقی درست می‌شه. این گروه سال ۹۱ و ۹۲ دوتا آلبوم به اسم‌های وکاپلا ۱ و وکاپلا ۲ داده و کارشون وقعا جالبه. مثلا من از اجرای آهنگ Jack Sparrowشون واقعا خوشم اومد.

چندتا کلیپ هم از این گروه هم هست که می‌تونید این‌جا ببینیدشون.

این دوتا آلبوم رو می‌تونید مجموعا به قیمت ۵ هزارتومن از بیپ‌تونز بخرید. وکاپلا ۱وکاپلا ۲

عقاید

دوست داشتم این نوشته پادکست می‌شد ولی چون نتونستم هدفی برای پادکست کردن‌ش پیدا کنم تحت یک نوشته با انتهای باز منتشرش می‌کنم. به نظرم صرفا دارم یک‌سری فکت رو می‌گم که لازمه بیشتر روشون تامل بشه.

ویکی‌پدیا عقیده با باور رو این‌جوری تعریف می‌کنه:

در فلسفه ذهن مدرن، کلمه اعتقاد برای حالتی اطلاق می‌گردد که ما چیزی را راست و درست می‌دانیم. در این معنی، اعتقاد به چیزی نیازمند تامل در مورد آن چیز نیست: یک فرد بالغ و معمولی از میان تعداد زیادی از اعتقاداتش تنها به چند از آن‌ها می‌تواند حضور ذهن داشته‌باشد. در بیان ساده، بسیاری از چیزهایی که ما بدان‌ها اعتقاد داریم اموری کاملاً روزمره‌اند: ما سر داریم، الان قرن بیست‌ویکم است و استکان چایی روی میز است.

البته من می‌خوام اسم پیش‌فرض گرفتن چیزهایی که در حال حاظر توانایی اثبات یا ردشون رو نداریم رو بذارم عقیده‌داشتن به اون چیز. مثلا وجود خدا، موجودات فرازمینی، تئوری‌های توطئه و اینجور مسائل.

نکته‌ی مهم اینه: در شرایط فعلی نمیشه بدون اعتقاد زندگی کرد؛ علم هنوز به اون حد نرسیده که حتی یک‌سری مشاهدات ما رو بتونه توجیه کنه. هنوز جهان به جایی نرسیده که بتونیم هر چیزی رو رد یا ثابت کنیم. خیلی چیزها ثابت شده و از وجودشون مطمئنیم و خیلی چیزا هم رد شده و از وجود نداشتنشون مطمئنیم :) ولی باز هم خیلی چیزها وجود دارن که نه میتونیم ثابت کنیم که وجود دارن، و نه میتونیم وجودشون رو رد کنیم.

مثل مثالهایی که زدم و مباحثی که اگر وارد هر علمی بشید میفهمید که هنوز ناشناخته و اثبات‌نشده هستن. به قول هایزنبرگ «اولین جرعه از لیوان علوم طبیعی شما را به یک خداناباور تبدیل میکند، اما در انتهای لیوان، خداوند منتظر شماست.»

پس یا باید به چیزی اعتقاد داشته باشیم و یا معتقد باشیم که به فلان چیز اعتقادی نداریم.

بحث اصلی اینه: اعتقادات هر فرد بر اساس پایه‌های فکریشه و لزومی نداره که پایه‌های فکری من و شما یکی باشه. خوب؛ چرا این مهمه؟ برای این‌که اگر این رو قبول داشته باشید (واقعا قبول داشته باشید!) اون‌وقت شروع نمی‌کنید به بحث و جنگ و دعوا برای این‌که اثبات کنید که اعتقاد‌تون از اعتقاد اون یکی بهتره. یا برای اثبات بهتر بودن اعتقادتون حاضر باشید آدم بکشید یا کارهایی بکنید که که پست‌ترین سطح اخلاقی هم اون‌ها رو غیر اخلاقی می‌دونن!

خیلی از این عقاید پایه‌ی منطقی نمی‌تونن داشته باشن و صرفا اعتقادی و علاقه‌ای هستن. من دوست دارم باور کنم که خدا وجود داره (انسان دوست داره همیشه یک سرپرست داشته باشه که در مواقعی که هیچ کاری از دست‌ش بر نمیاد از اون طلب کمک بکنه) و تو دوست نداری و این موضوع به من حق کشتن یا آسیب رسوندن به تو رو نمی‌ده!

اگر واقعا یه روزی جامعه‌ی ما به چنین سطحی از درک برسه (شتر در خواب بیند پنبه‌دانه!) شاید بشه گفت امیدی به نجات‌مون هست. اگه واقعا بفهمیم که عقاید مسائل شخصی هستن و ما حق تلقین اون‌ها به دیگران یا مجبور کردن دیگران که طبق اون‌ها عمل کنن رو نداریم. حق نداریم بگیم که من از تو بهتر می‌فهمم و تو باید حرف منو گوش کنی، باید چیزی که عقل‌ت می‌گه درسته (راجع به این بعدا بحث می‌کنیم) رو بیخیال بشی و چیزی که من فکر می‌کنم درسته رو انجام بدی. ما اجازه داریم که عقایدمون رو با رفتارمون و نه حرف‌هامون به دیگران معرفی کنیم. همین و بس!

بحث دوم لزوم به احترام‌گذاشتن به عقاید دیگرانه (من شاید از عقیده‌ی شما متنفر باشم ولی باید بهش احترام بزارم!). ساده‌ترین استدلال من برای این کار اینه که همون‌طور که انتظار دارم دیگران به عقیده‌ی من احترام بزارن؛ منم باید به عقیده‌شون احترام بزارم. استدلال بهتر من هم اینه که شاید از نظر من عقیده‌ی شما نفرت‌انگیز باشه ولی نظر من باد هواست و همون‌طور که عقاید پایه‌ی منطقی ندارن، مقایسه‌شون هم نمی‌تونه امکان‌پذیر باشه و راهی وجود نداره که بگم «عقیده‌ی من از مال تو بهتره!»

پی‌نوشت: دقت کردید که ما سعی می‌کنیم با آدم‌کشی، توهین به دیگران و کارهای بد و زشت دیگه اثبات کنیم که چیزی که بهش باور داریم از چیزی که دیگران بهش باور دارن قشنگ‌تره؟

پی‌نوشت۲: اگه توییتر منو خونده باشید فهمیدید که لپتاپ من به رحمت خدا رفته (خدا رفتگان شما رو هم بیامرزه) و برای همین قسمتی از این متن با لپتاپی که حرف فارسی نداره تایپ شده. اشتباهات تایپی رو به بزرگی خودتون ببخشید!

معرفی کتاب: بی‌شعوری

خیلی وقت بود می‌خواستم این کتاب رو معرفی کنم. کتاب خیلی جالبیه و راجع به مساله‌هایی حرف می‌زنه که مشکل خیلی بارزیه توی مملکت ما. (البته دوستان ارزشی می‌تونن ازش کلی آتو بگیرن که فرهنگ منحط غرب چقدر بده :| ولی خوب کی گفته که فرهنگ ما از غرب بهتره؟!)

bthnpgis

تاحالا متوجه شدید که هنوز توی نوشتن توانایی خاصی پیدا نکردم و گاهی متنی که می‌نویسم افتضاح می‌شه (مخصوصا وقتی بخوام یه چیز ادبی رو توضیح بدم!) برای همین توضیح (و تعریف از!) کتاب رو به آقای ابراهیم نبوی می‌سپارم (همون‌طور که مترجم توی نوشته‌ی خودشون راجع به انتشار اینترنتی کتاب این کار رو کردن. لینک این نوشته هم در انتهای نوشته موجوده).

این بخشی (سانسور شده) از نوشته‌ی ایشون راجع به این کتابه و لینک به متن کامل‌ش هم در انتهای نوشته موجوده:

تقریبا همه ماها کمی تا قسمتی یا بیشتر بیشعور هستیم. ناراحت نشوید، وقتی در آغاز کار متوجه شدم که من هم تا حدی بیشعور هستم، اول تلاش کردم کتاب را کنار بگذارم، اما بدبختانه علامت سووال چنگک خودش را به مغزم انداخته بود و دیگر نمی شد نادیده اش گرفت. بعد که دقت بیشتری کردم، دیدم اکثر آدمهایی که به نظرم موفق می آیند و اتفاقا از خیلی هاشان نفرت دارم، مشخصات آدمهای بیشعور را دارند. و بعد متوجه شدم انگار بیشعوری یک بخش غیرقابل انکار از وجود بخش بزرگی از آدمهاست. خیلی ها این شانس را دارند که هرگز متوجه نمی شوند بیشعورند، البته می گویم شانس بخاطر اینکه لااقل تا آخر عمر فکر می کنند که همه چیزشان درست است، اما واقعیت این است که موجودات بیشعور علاوه بر اینکه خودشان و زندگی شان را به لجن می کشند، دیگران را هم دائما آزار می دهند.

کتاب برای ما توضیح می دهد و چقدر هم خوب این کار را می کند، که بیشعوری با نادانی و حماقت فرق دارد. یک بیشعور می تواند و غالبا موجود موفقی به نظر می رسد، گاهی اوقات عکس اش را اگر نگاه کنیم به نظرمان طبیعی ترین موجود ممکن است باشد، اما وقتی همان عکس حرکت کند، تازه متوجه می شویم که با چه کسی طرف هستیم. به هر حال من فکر می کنم هر کاری دارید بگذارید کنار، مهم نیست سیاستمداران چه غلطی می کنند، مهم نیست زن تان الآن از شما خواسته حتما قبض تلفن را بپردازید. اینها را ول کنید، بروید و کتاب بیشعوری را بخوانید. ممکن است بعد از خواندن کتاب از اینکه تلفن تان قطع شده و شما کمتر مزخرف گفتید، ممکن است احساس بهتری داشته باشید.

فهرست خاویر کرمنت از کسانی که در معرض ابتلای بیشعوری قرار دارند جالب است. او افراد و گروههای در معرض شدید ابتلای بیشعوری را چنین نام می برد: ” تمام کسانی که می خواهند با بیچاره کردن انسانها حیوانات را نجات دهند/ مردمی که از زندگی در شهرهای بزرگ و دودآلود لذت می برند/ کسانی که در خیابان طوری رانندگی می کنند انگار ارث پدرشان است/ آدمهایی که با لبخندهای مصنوعی هی می گویند ” روز خوبی داشته باشید”/ نمایندگان کنگره آمریکا/ روانشناسان و روانکاوها/ آدمهایی که توی صف خودشان را جامی زنند/ شرخرها/ آدمهایی که اصرار دارند کلمات معمولی را عجیب و غریب بنویسند/ زن هایی که پاتوق شان حراجی هاست/ کسانی که در خیریه ها کار می کنند و دائما کاسه گدایی دست شان است/ آدمهایی که درباره بیشعوری کتاب می نویسند/ آنهایی که صدای پخش ماشین شان را تا ته زیاد می کنند/ زنانی که اپیلاسیون نمی کنند/ کسانی که می خواهند تلفنی به زور چیزی را بفروشند/ کسانی که موقع غذاخوردن بحث می کنند/ پدر و مادرهایی که بچه های شان در اماکن عمومی هر غلطی می خواهند می کنند/ هر کسی که این کتاب را جدی بگیرد.” صورت تان درد گرفت؟ احساس کردید جزو لیست هستید؟ دارید به رفتارهای تان فکر می کنید؟ به نظرم این شروع خوبی است.

شاید شاهکار بزرگ خاویر کرمنت در بازی او با خواننده است. بازی موثری که مثل یک سایکودرام یا بقول روانشناس های بی شعور بازی ” روان نمایشی” شما را با خودتان درگیر می کند. کتاب طنزی عمیق درباره انسان است. انسانی که رفتارهای احمقانه انجام می دهد. نویسنده در همه زمانها حضور دارد، او دائما فاصله شما را با خودش طی می کند. دائما به شما هشدار می دهد که جدی نگیرید و درست وقتی که شما فکر می کنید قضیه جدی نیست، تازه متوجه می شوید که موضوع بسیار جدی است. به نظر من شیوه و زبان کتاب، اگرچه در جاهایی توضیحات اضافی و بیهوده دارد و بارها چیزی را تکرار می کند، یک شاهکار است. کتابی که انگار خودتان دارید می نویسید یا در حقیقت در حال تولید آن هستید. یا شاید هم نویسنده هر لحظه دارد با شما مشورت می کند. همه اینها به کنار، محمود فرجامی کار مهمی را با این کتاب انجام داده است.

شاید محمود فرجامی را بشناسید. بعید می دانم نام او را نشنیده باشید. او طنزنویس بسیار خوبی است. و از آن مهم تر اینکه طنزنویس باسوادی است، هم مخاطبانش را می شناسد، هم طنز را می فهمد. منظورم از فهمیدن طنز چیزی بالاتر از تحلیل طنز یا شناختن آثار طنز یا مطالعه طنز یا خلق اثر طنز است. او رابطه انسان و طنز را می فهمد، اینکه طنز با انسان چگونه رفتار می کند، چگونه در او اثر می گذارد و چه تغییری در او ایجاد می کند. به دلایلی که معلوم است، بسیاری از کارهایش با نام های دیگر منتشر شده، اما از همین حالا که جوان است، یکی از پرتلاش ترین طنزنویسان است. اگرچه مدتی است بخاطر سفر به فرنگ کمتر کار کرده و امیدوارم کار را از سر بگیرد. نام او را در آینده بیشتر خواهیم شنید. او هم طنز می آفریند، هم با همت است و هم سیاست و فرهنگ ایرانی را می شناسد. ترجمه بیشعوری او کاری درخشان است. به همان اندازه که ساده و معمولی است دشوار و دور از دسترس است. او بازی نویسنده را گرفته و همان را به فارسی درآورده. شاید وقتی کتابش را می خوانیم بیش از یک کتاب معمولی به او مدیون خواهیم شد. او کتابی ویژه را به ما می دهد که می تواند تا عمق وجودمان رسوخ کند. (متن کامل)

من نسخه‌ی پی‌دی‌اف کتاب رو مطالعه کردم و اون زمان نمی‌دونستم که کتاب بالاخره مجوز چاپ گرفته (داستان جالبی (خنده‌دار و البته گریه‌آور) از سروکله زدن با وزارت ارشاد در ابتدای پی‌دی‌اف کتاب بود). مترجم کتاب در این نوشته درخواست کرده که در صورت امکان نسخه‌ی چاپی کتاب رو خریداری کنید. در ضمن نویسنده تاکید کرده که ناشر این کتاب انتشارات تیسا است و اگر می‌توانید به نسخه‌ی رسمی کتاب در ایران دسترسی داشته باشید از دانلود نسخه‌ی الکترونیک و به ویژه خرید نسخه‌ی چاپی زیرزمینی (که بدون هرگونه اطلاع و همکاری من، و بعضا با سواستفاده از نام انتشارات معتبر انجام شده است) خودداری نمایید.

ولی اگر به هر دلیلی نمی‌تونید کتاب چاپی رو خریداری کنید می‌تونید کتاب رو از همون صفحه دانلود کنید.

پی‌نوشت: من همه‌ی محتوای این کتاب رو تایید نمی‌کنم. کتاب خیلی خوبیه ولی خوب؛ هیچ‌چیز کامل نیست و اگه با دید انتقادی کتاب رو بخونید خیلی بهتون کمک می‌کنه که بی‌شعور نباشید!

منابع + و +

معرفی کتاب: «تفکر زائد»

این چندوقته با شروع دانشگاه همه‌ی برنامه‌هایی که داشتم بهم خورد و خیلی اوضاع درهم و برهم شد! یه ذره طول می‌کشه که دوباره بتونم برنامه‌هام رو جمع‌وجور کنم. (احتمالا همین بلا سر مهدی هم اومده که اون هم پست نمی‌نویسه :) ) ولی یکی از خوبی‌های دانشگاه این بود که من در روز حدود ۲ ساعت توی مترو وقت دارم و سعی کردم ازش استفاده‌ی خوبی ببرم و شروع کردم به کتاب خوندن.

تفکر زائد رو هم توی مترو و چند ساعت علافی‌ای که برای کارهای کارت ملی داشتم خوندم و کتاب خوبیه.

توی این کتاب راجع به نگاه تفسیری ما به وقایع، و زندگی ارزش ما و خیلی چیزای دیگه بحث می‌شه. (همین دوتا رو توضیح می‌دم و بقیش رو برید توی کتاب بخونید :) ) مثلا وقتی شما یه بچه رو می‌بینید که به دوست‌ش کمک می‌کنه دو نگاه توی ذهن‌تون به وجود میاد: اول نگاه گذرنده به پدیده: «یه بچه به دوست‌ش کمک کرد» و نگاه غالب اکثرماها که نگاه تفسیریه «چه بچه‌ی بخشنده‌ای» یا نگاه یک آدم دیگه می‌تونه این باشه «چه بچه‌ی ساده‌لوحی که غذای خودش که مال خودشه رو به دوستش هم می‌ده. بی عرضه!» و این نگاه تفسیری و ارزش‌گذاری توی تمام رفتار و اعمال کودک اعمال می‌شه و نتیجه‌ی این موضوع اینه که بچه کم‌کم شروع می‌کنه به زندگی کردن برای ارزش‌ها.

نویسنده ادعا می‌کنه در ابتدا بچه به‌خاطر حالات معنوی خودشه که در یک زمان دوست داره غذاش رو به دوست‌ش بده یا نده، به یکی دیگه کمک بکنه یا نکنه و برای این به دوست‌ش کمک نمی‌کنه که ارزش «بخشنده» رو بگیره. ولی کم‌کم به‌خاطر فشار ارزشی محیط هدف زندگی‌ش و اعمال و رفتارش می‌شه کسب کردن ارزش‌ها. می‌دونه که مثلا «بخشنده بودن» خوبه و «خسیس بودن» بده.

و این زندگی ارزشی کلی تناقض رو با خودش حمل می‌کنه. اولین تناقض اینه که شما می‌خواید ارزش «مهربان» رو کسب کنید و ارزش «زرنگ» رو هم کسب کنید. برای زرنگ بودن باید کلی کار غیراخلاقی بکنید که خلاف ارزش‌های دیگه‌ست.

و مسائل بعدی که به نظرم خیلی مسائل جالبی هستند و واقعا به آدم‌ها کمک می‌کنن.

این کتاب برگردان جلسات نویسنده هست و موضوعی که بررسی می‌کنه چیزیه که نمی‌شه از نظر علمی بررسی‌ش کرد چون مثل خیلی از موضوعاتی که الان در رده‌بندی متافیزیک قرارشون می‌دیم، پارامترهایی دارن که توانایی اندازه‌گیری‌شون رو نداریم و نه می‌شه وجود این پدیده رو از نظر علمی رد کرد و نه می‌شه اثباتش کرد. به تعبیری شما روی پشت‌بوم وایسادید و بدون هیچ ابزاری دارید تلاش می‌کنید توی خونه رو بررسی کنید.

برای همین اوایل مطالعه‌ی کتاب (اگه انتقادی فکر کنید) کلی علامت سوال براتون به وجود میاد که چجوری نویسنده می‌خواد حرف‌ش رو اثبات کنه و تا آخر کتاب واقعا هم نمی‌تونه چنین کاری بکنه ولی حداقل برای من مساله وقتی منطقی به نظر رسید که مثال‌هاش رو خروجی‌های سیستم رو دیدم. و تناقض‌هایی که می‌گفت رو واقعا حس کردم. ولی واقعا پیشنهاد می‌کنم که کتاب رو بخونید.

پی‌نوشت توی audiolib برگردان صوتی این کتاب هم موجوده :)

پی‌نوشت۲ الان دارم یه کتاب داستان می‌خونم. اگه کتاب خوب (در هر زمینه‌ای) می‌شناسید معرفی کنید ممنون می‌شم :)

پاک‌سازی ایمن فضای هاست

داستان از این‌جا شروع شد که عادل شجاعی چند وقت پیش ازم پرسید که چه راه‌هایی برای پاکسازی سایت‌های وردپرسی هست، چون هاستش داشت پر می‌شد. من بهش چندتا افزونه پیشنهاد کردم (که خودم باهاشون کار نکرده بودم ولی گوگل دوست ماست :) ) و بعد قرار شد محض احتیاط و برای این‌که مبادا استفاده از اون افزونه‌ها به فایل‌هاش آسیبی بزنه یه بک‌آپ از سایت‌ش روی سرور بگیرم.

نتیجه جالب بود: هاست ۲۰۰ مگ فضا داشت و ۷۲مگ اون رو پوشه‌ی public_html تشکیل می‌داد. قضیه چیه؟

چند روز پیش دوباره تونستم راجع به اون قضیه با عادل حرف بزنم و ازش خواستم که اگه مشکلی نداره اطلاعات ورود سی‌پنل‌ش رو بهم بده. نتیجه‌ی بررسی جالب بود:

سی‌پنل چندتا ابزار آمارگیری مجزا و سیستم‌های لاگ‌کردن داره و اطلاعات اون‌ها رو توی پوشه‌ی tmp نگه می‌داره. و جالب این که این پوشه حدود ۹۰ مگ فضای هاست عادل رو اشغال می‌کرد و خیلی از کاربرها حتی نمی‌دونن اون ابزارهای آمارگیری چی هست!

من هم محتویات اون پوشه رو پاک کردم (قبلش از عادل پرسیدم که آیا لازم داره اون‌ها رو یا نه و عادل گفت نمی‌دونه اون ابزار چی هستن!) و به همین سادگی مشکل اشغال‌کردن فضای هاست حل شد.

حالا شما هم اگه به اون اطلاعات (مثل لاگ هاست‌تون) نیاز دارید می‌تونید ازشون روی کامپیوتر خودتون بک‌آپ بگیرید و بعد اونا رو از روی هاست پاک کنید.

جالبیش اینه که سرویسی که به عادل هاست می‌ده هم نامردی نکرده و سه‌تا سیستم آمارگیری روش فعال کرده (و خوب این خودش باعث پر شدن فضا و در نتیجه خریده‌شدن فضا می‌شه دیگه! نمی‌شه؟)

 

حل مشکل فونت توی آپدیت جدید کروم بتا (احتمالا فقط توی ویندوز ۸)

کروم بتا چند روز پیش آپدیت شد و از اون به بعد دیگه فونت تاهوما رو درست نشون نمی‌داد. منم اعصابم داغون شد و برگشتم به فایرفاکس. ولی مهدی (که احتمالا گزینه‌ی جایگزین نداشته :) ) دنبال راه‌حل مشکل گشت و پیداش کرد.

برید توی chrome://flags و Disable DirectWrite رو پیدا کنید و فعال‌ش کنید. بعد کروم رو ری‌ست کنید و از فونت تاهوماش لذت ببرید :)

پی‌نوشت: مثل این‌که این مشکل توی ویندوز ۸ پیش میاد. چون من توی سرور کروم بتا ریختم و فونتش سالم بود. (و مهدی هم به اعتبار همین قضیه کروم رو ریخت)

اندر حکایات روز اول دانشگاه…

امروز اولین روز دانشگاه من بود و بدم نیومد که شرحی از وقایعی که بر من گذشت این‌جا بنویسم :)

اولین نکته اینه که (با تشکر از واحد آموزش پردیس شریف) روزهای شنبه من باید ساعت ۷:۳۰ تا ۹ توی کلاس ادبیات باشم و بعد ساعت ۳ تا ۶ کلاس زبان و فیزیک دارم و خدا می‌دونه که توی ۶ ساعتی که باقی می‌مونه چه‌جوری باید سر خودم رو گرم کنم! (امروز به دانشگاه‌گردی و مطالعه گذشت. بقیش رو هم می‌گذره…) و روزهای دوشنبه هم ساعت ۱۰:۳۰ تا ۲ بعد از ظهر نقشه‌کشی صنعتی (که نمی‌فهمم به آی‌تی چه ربطی داره) دارم. بگذریم…

قبلش بگم که با توجه به نتایج درخشان کنکور (که مسئولیت‌ش رو کاملا به گردن می‌گیرم ولی خوب… چه فایده!) مهندسی آی‌تی پردیس شریف قبول شدم (و در غیر این صورت ریاضی بهشتی) و از نتیجه‌ش تا حدی راضیم. (منطقیه که ۱۰۰درصد راضی باشم نسبت به رتبه‌م ولی در ادامه می‌گم چرا)

چون یکی از دوستان شریفی بود روز قبل باهاش هماهنگ کردم و صبح هم ایشون دانشکده‌ی ریاضی رو به من نشون دادن. (یک‌سری از کلاس‌هامون توی پردیس‌های دانشکده‌ی ریاضی برگزار می‌شه و یک‌سری دیگه هم توی ساختمون مکانیک ۲ که بیرون دانشگاه (کوچه بقلی!) و روبروی استخره برگزار می‌شه) و تا ساعت ۸:۳۰ توی کلاس ادبیات بودم.

دوست عزیز لطف کردن و بعدش برای من تور شریف گذاشتن و تقریبا از همه‌ی دانشکده‌ها بازدید کردیم و یک‌سری ترفند که در طی سه سال بهش رسیده بودن رو به من منتقل کردند. مثلا نیم‌طبقه‌ی دانشکده‌ی مهندسی شیمی یا مثلا اتاق مطالعه‌ی گروهی دانشکده‌ی مکانیک و «الف. صفر» که روبروی ورودی سالن آزمون‌هاست و (احتمالا) خودتون بتونید حدس بزنید چیه! (به آزمون و اتفاقاتی که در حین و پس از آزمون برای بعضی‌ها میوفته مربوطه!) و جاهای دیگه و داستان این‌که ساختمون دانشکده‌ی کامپیوتر رو در واقع وزارت نفت برای دانشجوهای نفت ساخته ولی کامپیوتری‌ها پیچوندنش :)

و بعد از اون هم رفتیم سراغ کانون یاریگران که در زمینه‌ی آموزش به مناطق محروم (توی تهران) فعالیت می‌کنه و خوش گذشت. و یه مدتی هم توی اتاق اون‌ها بودیم (توی ساختمونی که اسم‌ش رو یادم نمیاد ولی مخصوص کارهای فوق برنامه‌ی شریفه) و همین تقریبا.

بحث اصلی‌ای که این‌جا می‌خواستم بکنم یه‌جور «نژاد پرستی» توی سیستم اداری و توی نگاه دانشجوهاست که البته اگر معلوم بشه پردیسی هستید. ینی دانشجوهای پردیس تمایلی ندارند که دیگران بدونند که اون‌ها پردیسی هستن و یه حس متقابل منفی هم ایجاد می‌شه که دانشجوهای دیگه نظرشون نسبت به پردیسی‌ها منفی می‌شه.

یه بخشی از این قضیه به دانشگاه بر می‌گرده البته. حالا چون پردیسی‌ها رتبه‌شون کم‌تر شده مشکلی نداره که کلاس‌هاشون جدا باشه. ولی نه این‌که کلا از سیستم‌های دیگه دانشگاه جدا باشن! مثلا امروز تا حدودی به این نتیجه رسیدم (چون درست پرس و جو نکردم) که دانشجوهای آی‌تی پردیس نمی‌تونن از امکانات ساختمون کامپیوتر (مثل سایت) استفاده کنن و این قضیه حس جالبی به من نداد.

ینی این بد نیست که کلاس‌های «پردیس آی‌تی» از کلاس‌های دوره‌ی روزانه جدا باشه (البته چک کردم و استادهای ما یکین و از نظر محتوای آموزشی فرقی نداره) ولی این بده که دانشجوها کلا به دو دسته‌ی پردیس و روزانه تقسیم بشن و پردیسی‌ها هم نتونن از همه‌ی امکانات دانشگاه استفاده کنن.

امروز تنها جایی که من تونستم بمونم و یه ذره به کارام برسم کتابخونه بود که اون هم (مثل تقریبا همه‌ی سالن‌های دیگه دانشگاه) به شدت گرم و اعصاب‌خوردکن بود. و خوب این هم حس چندان خوبی بهم نداد.

در نهایت این که شریف داره با قیمت نه چندان کمی دانشجو تحت عنوان پردیس می‌گیره من به شخصه انتظار دارم که بتونم از امکانات دانشگاه استفاده کنم و جزو دسته‌بندی «کامپیوتر» قرار بگیرم نه دسته‌بندی «پردیس»

در نهایت دوستان روزانه حرف‌هایی می‌زنن مثل این‌که «پردیسی‌ها لیاقت چنین دانشگاهی رو ندارن» و جواب من به این قضیه اینه که من (و احتمالا دوستان دیگه) نتونستیم لیاقت خودمون رو توی کنکور ثابت کنیم و بجاش با پرداخت هزینه داریم چنین کاری می‌کنیم. اون هم نه در شرایطی که رتبه‌ی ۲۰۰هزار باشیم و بیایم این‌جا.

پی‌نوشت: حرف‌هام یه درصدی‌ش بخاطر خسته‌کننده بودن اون ۶ ساعت بود حتی با وجود تور شریف که دوست عزیز برام گذاشته بودن :) در کل مهم اینه که هدف من از دانشگاه رفتن چی باشه و اگر هدف سطح علمی دانشگاه باشه به این هدف رسیدم. ولی در کل از «در اقلیت قرار گرفتن» زیاد خوشم نمیاد. و چندباری بدم نیومد که ریاضی بهشتی می‌خوندم ولی این شرایط رو تجربه نمی‌کردم.

در نهایت دو حالت داره: در طی این احتمالا ۴ سال خاطرات چندان خوبی نخواهم داشت ولی پایه‌های خوبی برای پیشرفت خواهم داشت یا این‌که هم پایه‌های خوب خواهم داشت و هم خاطرات خوب.