دوباره به اون نقطه نگاه کنید..
اون اینجاست.. اون خونه‌ست.. اون ماییم..
هر کسی که دوست دارید.. هر کسی که می‌شناسید.. هر کسی که راجع بهش چیزی شنیدید و همه‌ی انسان‌‌ها روی اون زندگی کردن..
انبوهی از لذت و رنج.. هزاران مذهب بی‌پروا.. ایدئولوژی‌ها و عقیده‌های اقتصادی..
هر شکارچی و علف‌خوار.. هر قهرمان و ترسو.. هر آفریننده و نابودگر تمدن..
هر شاه و رعیت.. هر زوج جوان عاشق..
هر مادر و پدر.. هر کودک امیدوار..
هر مخترع و کاوشگر..
هر معلم اخلاق.. هر سیاست‌مدار فاسد..
هر ستاره بزرگ.. هر رهبر عالی.. هر قدیس و گناهکار در تاریخ گونه‌های ما..
اون‌جا زندگی کردند.. روی نقطه‌ای از غبار.. معلق در پرتو خورشید…
می‌گویند نجوم یک تجربه متواضع‌کننده و شخصیت‌ساز است. شاید بیانی بهتر از این از زشتی خودبینی‌های بشر وجود نداشته باشد. از این تصویر دور، از جهان کوچک ما…
برای من، این روی مسئولیت من تاکید می‌کند؛ تا با دیگری مهربانانه‌تر برخورد کنم، و از اون نقطه‌ی آبی کم‌رنگ مراقبت کنم و گرامی بدارم‌ش… تنها خونه‌ای که ما تا حالا شناختیم…
پی‌نوشت: عکس بالا، عکسیه که کارل سیگن با کاوشگر ووییجر و از فاصله ۶ میلیارد کیلومتری از زمین گرفته و متن هم از خودشه و متن واقعا قشنگیه… من این ترجمه رو با کمی ویرایش از این ویدویوی تد برداشتم. و عکس رو از ویکی‌مدیا.
عالی بود کاش یه روزی انسان بتونه نقشه دقیق کل فضا رو داشته باشه و ادعا کنه که دیگه هیچ جای فضا نیست که قابل کشف باشه :)
فکر نمی‌کنم حالا حالا ها به اون نقطه برسیم…