پیش نوشت مدتی میگذرد از زمانی که جدایی نادر از سیمین برنده جایزه گلدن گلوب شد و خبرش تقریبا در هر وب نوشتی دیده میشد ولی حداقل من دوست نداشتم خبری تکراری را در وب نوشتم بنویسم. اما مدتی پیش ایمیلی به من رسید در باره اینکه میتوان به جدایی نادر از سیمین برای اسکار رأی داد و این لینک را هم مکانی برای رأی دادن معرفی کرده بود(در باره درستی یا نادرستی آن حرفی ندارم که بزنم ولی فکر میکنم تا حدودی مربروط است) و پس از آنکه در دو رشته Foreign Language Film و (Writing (Original Screenplay به آن رأی دادن متوجه شدم که به ترتیب 97 و 93 درصد رأی را جدایی گرفته و این شاید بهانه ای شد تا من هم از جدایی حرفی بزنم.

از سینما تاکنون در این وب نوشت حرفی نزده بودیم اما جدایی نادر از سیمین باعث شد تا ما هم مطلبی از سینمادر این وب نوشت بزنیم.

اکثر ما تاکنون حداقل یک بار این فیلم را دیده ایم و تحت تأثیر آن قرار گرفته ایم، اما از زمانی که فیلم را دیدم یک سوال توجه مرا به خودش جلب کرد: چرا جدایی اینقدر موفق شد؟ و پس از اینکه دوباره فیلم را دیدم یکی از نکاتی که در آن به ذهنم رسید این بود که فیلم شخصیت خوب و بد ندارد! همه شخصیت ها 50 درصد خوب و 50 درصد بد هستند همه شان در عین اینکه نیت بدی ندارند، برای آزادی خود دروغ میگویند ولی داستان فیلم در نهایت اثبات این حدیث امام علی (ع) است که میگوید راستگویی بهترین سیاست است. نکته بعدی این است که فیلم هیچ تلاشی نکرده تا پوششی باشد بر طریقه زندگی ما، رفتار ما و شخصیت ما. سعی کرده(و تقریبا موفق هم شده) تا نشان دهد  قسمتی از عدل الهی را که خیلی ها ایمانشان را نسبت به آن از دست داده اند.

اما این دیدگاه من بود و هرکس فیلم را به دید خود مینگرد. دوست درم دیدگاه شما را هم بدانم.

پس نوشت مدتی بود که هم من مطلب نمینوشتم و نه دو نویسنده دیگر دوبرنامه نویس. دلیل اول این بود که فصل امتحانات بود و ما درگیر درس خواندن!!!(زیاد در موزد درس خواندنش مطمئن نیستم) و دیگر اینکه مدتی بود که شوق و ذوقی برای نوشتن نداشتم و شاید هم منتظر بودم به جز من هم کسی دیگر در دوبرنامه نویس بنویسد.