Nick D’Aloisio، یک نوجوان خلاق است که در پانزده سالگی اپلیکیشن Summly را نوشت. اپلیکیشنی برای خلاصه کردن اخبار و نمایش آن.
این اپلیکیشن توانست ۳۰۰ هزار دلار سرمایه جذب کند. پس آن، شرکت استارت آپ Summly تاسیس شد و این اپلیکیشن به فعالیت خود به طور جدی تری ادامه داد.
در مورد Summly می توانید مطلب یک پزشک را بخوانید.
نیک اکنون ۱۷ سال دارد، و اتفاق جالب تری برایش افتاده است.
یاهو، این شرکت را به قیمت ۳۰ میلیون دلار خریداری کرد!
نیک بسیار هیجان زده شده بود!
اپلیکیشن Summly از اپ استور حذف خواهد شد، و کارکنان آن شرکت در یاهو مشغول به کار خواهند شد.
خود نیک هم در یاهو مشغول به کار خواهد شد. او منصب خاصی در یاهو ندارد، ولی از خانه اش در لندن با گروه موبایل یاهو به عنوان یک کارمند تمام وقت کار خواهد کرد، آن هم در حالی که هنوز یک سال از دبیرستانش باقی مانده است…
او می گوید:
من به خاطر پول این کار را انجام ندادم. این کار به دلیل فرصتی است که در اختیار من قرار گرفته است تا بتوانم یک پلتفرم بزرگ ایجاد کنم. به عنوان مؤسس یک شرکت، دوست دارم دید و نگاه رهبری خود را همچنان داشته باشم. این خیلی خوب است که وارد این شرکت شوم، در حالی که شرکت در تلاش است پیشرفت کند.
نیک اکنون یک جوان خلاق و میلیونر (به پول ما می شود میلیاردر!) است که آرزوهای بزرگی در سر دارد.
داشتم فکر می کردم چه چیزی نیک را به اینجا رسانده… واقعیت این است که دو چیز بیشترین تأثیر را در این موفقیت گذاشته اند: خلاقیت و شجاعت.
شاید عوامل دیگری مثل شرایط و حتا شانس در موفقیت زودهنگام او بی تأثیر نبوده باشند. ولی کسی که خلاق باشد و کمی هم شجاع باشد، بالاخره مسیر خود را پیدا خواهد کرد.
شرایط شاید برای ما مناسب نباشد، یا حتا حس کنیم که در مدرسه ی جادوگری هری پاتر تحصیل کرده یا می کنیم! ولی واقعیت این است که ما به خود باورانده ایم که نمی توانیم.
بیایید کمی هم فکر کنیم می توانیم!
فکر می کنم این جمله از مرحوم استیو جابز باشد: تنها کسانی می توانند دنیا را تغییر دهند که آنقدر دیوانه باشند که فکر کنند می توانند دنیا را تغییر دهند.
به این ها کمی فکر کنید…
پی نوشت: همه ی این پست را با گوشی و در جاده نوشته ام. هیجان انگیز ولی طاقت فرسا بود!
به یاد آزینیوم افتادم.
این شجاع بودن خیلی خیلی مهمه
خیلی از ما ایده های نابی به ذهنمون می رسه اما به خاطر ترس بی مورد از چیز های بی مورد(!) هیچ وقت اون ها رو منتشر نمی کنیم. مثل ترسیدن از ضایع شدن و از این جور چیز ها
سیستم اموزشی هم تاثیر گذاره تو ایران دیدم حتی بعضی از دانشجو ها بلد نبودن کامپیوتر رو روشن کن دیگه چه برسه به برنامه نویسی
عالی بود
شجاعتش رو تحسین می کنم
ممنون از مطلب شما…تحلیلتون خیلی خوب بود… موافقم باهاتون
ههه
فارسی زبانان بیش از هفتاد ملیون هستند
ولی انگلیسی زبانان چقدر؟
شما فکر میکنین ما خلاقیت شجاعت نداریم
چرا داریم
اگه یه اپلیکیشن رو بزنیم 1000 تومن چند نفر میخرن؟
فکر میکنم اینجور موفقیت از ما دوره
لطفا در این مورد پست ها افراد ایرانی رو هم معرفی کنید
/جالب هم بود
ممنون
این حرف شما رو کاملا قبول دارم. بخاطر همین هم من سعی میکنم با حفظ مخاطبان فارسی زبان، نسخه انگلیسی ترجمه خودم(نه ترجمه بدردنخور گوگل) رو تو وبلاگم بذارم. جالبه که بعد از مدتی الان دوستای انگلیسی زبان من تو فیسبوک بیشتر از فارسی زبان ها شدن!
اوج هنر برنامه نویسی من دوران دبیرستان بود. با اینکه جزو واحدهای درسی رشته ریاضی بود ولی تو مدرسه ما حسابی دایورت شده بود چون از قبل اینجوری پیش خودشون حساب کرده بودن که این اسکلا (من و هم کلاسی های محترم) چه میفهمن برنامه نویسی چیه!
ولی با همون دو سه تا تابع ابتدایی تو کتاب یه برنامه نوشتم که حدودا 30 خط کد بود و میتونست معادلات درجه دوم رو به روش دلتا حل کنه. برنامه خیلی ساده ای محسوب میشه و حتی الگوریتم اون تو امتحان نهایی پایان ترم اومد!
ولی اینکه تو اون محدودیت اونو نوشتم، هنوز برای خودم جای سواله، چون الان هم که سورس کدشو نگاه میکنم نمیدونم چی به چیه! کلا یا دم رفته!
من نوجوانانی میشناسم که شجاعتشو دارند خلاقیتشم دارند ولی شرایط یک مانع خیلی بزرگ جلوی اون هاست به جرعت میتونم بگم اونها از من که لیسانس برنامه نویسی تو ایران دارم قوی ترن واقعا حیف هستن و الانم با این اوضاع کشور دارن میرن سمت چیزای آشغالی مثل هک و امثال اون شرایط اونارو نا امید کرد فقط (شرایط)
بله من هم کاملا موافقم شرایط یکم بده
و مدرسه هم یک مانع بزرگه خخ